گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق ... ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم

به نام خدای رنگین کمان تا همین چند هفته پیش هیچ حساسیتی روی نوشتن اسم خدا روی تخته کلاس نبود. اصلا در نظام ارزشی نوجوانان لزومی به شروع کارها با نام خدا نبود، به جز معدودی. چند هفته ای است در تمام کلاس های درس، قبل از شروع «به نام خدای رنگین کمان» نوشته می شود. و من مصمم تر از قبل «بسم الله الرحمن الرحیم» را می خوانم و می نویسم و شروع می کنم هندسه گفتن را. اینکه نوجوان ما با چه منطقی این عبارت را می نویسد، مساله ای است عمیق اما شاید همه گیری آن ریشه ای عمیق تر داشته باشد که کلاس خیابان فلسطین با کلاس اتوبان سردار سلیمانی با کلاس میدان هروی همه یک چیز را فریاد می زنند. درباره منطق این نوشته اگر از شعرخوانی های مادر کیان و مانور رسانه ای روی هشتگ #رنگین_کمان بگذریم، به وضوح می توان ردپای نمادهای رنگین کمانی را در مدارس دید. از دستبند های رنگین کمانی، تا لوازم التحریر های رنگین کمانی، تا مدل های کوتاهی خاص مو، تا رنگ های آبی و سبز مو که نماد برجسته ی رنگین کمانی ها هستند تا مطرح کردن مسائل «حقوق اقلیت های جنسیتی» در مدارس توسط دختران دانش آموز. اگر فکر می کنیم که طبق معمول همیشه، با ایگنور کردن موضوع، مساله خود به خود حل خواهد شد، سخت در اشتباهیم. روزی که در مدارس دخترانه، آسیب های دوران نوجوانی را به پای بچگی گذاشتیم و گذشتیم از تمایلاتی که ریشه در آسیب های روانی نوجوانانمان داشت، به سخت تر شدن این مساله دامن زدیم. زمانی که نوجوانانمان را موجوداتی فاقد نظر خطاب می کردیم که باید عقایدمان را صرفا به علت عدد شناسنامه ای، بدون هیچ گونه تحلیل و توجیه و دادن فضای فکر به آنها دیکته کنیم، به سخت تر شدن این مساله دامن زدیم. آیا زمان آن نرسیده که مدارس فضای کاری خود را از تاکید روی مسائل, ...ادامه مطلب